Έχουν γραφτεί εκατομμύρια κείμενα από χθες για το θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα, που ακόμη ένα άρθρο-αφιέρωμα δεν θα έλεγε και τίποτα.
Εμείς δυστυχώς τα παιδιά των 90’s δεν προλάβαμε να δούμε το Θεό εν δράσει, εμείς μεγαλώσαμε με ειδήσεις σχετικά με τις εξαρτήσεις του Ντιέγκο, τις αποστομωτικές ατάκες του και το πιο κοντινό σε ποδόσφαιρο να είναι η ενασχόληση του με την προπονητική.
Εμείς οι 25άρηδες, οι 28άρηδες, πέραν των video, της βιβλιογραφίας και όπου άλλου μπορείς να μάθεις για “το Θεό και το χέρι του”, καταλαβαίναμε τι είναι ο Μαραντόνα για το ποδόσφαιρο από τη φλόγα στα μάτια των συνομιλητών μας, όταν η κουβέντα πήγαινε στα κατορθώματα του Αργεντινού.
Ο Μαραντόνα σε καμία των περιπτώσεων δεν ήταν μόνο αυτά, είναι και θα είναι ο ήρως για μία ολόκληρη χώρα και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς με τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες ώρες στο Μπουένος Άιρες. Τα ίδια ακριβώς συνέβησαν και στη Νάπολη, τι να πεις άλλο, σου κόβουν τη μιλιά οι εικόνες αλλά και οι live συνδέσεις από τα δημοσιογραφικά δίκτυα που μετέδωσαν το συγκλονιστικό αντίο στον Ντιέγκο.
Μπορώ να γράψω πολλά, αλλά σίγουρα οι άνθρωποι που τον έζησαν, έχουν τον “πρώτο λόγο”. Νομίζω ότι το περίεργο συναίσθημα στενοχώριας, που είχα χθες για κάποιον που δεν είδα ποτέ, είχαν και πολλοί κάτω των 30.
Photo Credits: Telegraph Sport
