Μεταφερόμαστε στις 11 Μαρτίου του 2015. Προημιτελικός κυπέλλου, επαναληπτικός του 1-1 στο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ανάμεσα σε ΑΕΚ και Ολυμπιακό. Η Ένωση πρακτικά έχει κλείσει τον σύντομο κύκλο της στις χαμηλότερες κατηγορίες και με αυτό το ματς θέλει να κλείσει με τον ιδανικότερο τρόπο την περιπέτεια αυτής της διετίας, διεκδικώντας μετά την πειστική εμφάνιση μέσα στην έδρα του Ολυμπιακού, τις πιθανότητες να κατακτήσει το τρόπαιο. Όμως η μοίρα θα παίξει άσχημο παιχνίδι, τόσο με την οδυνηρή ήττα στα τελευταία λεπτά του αγώνα, όσο και με έναν κύκλο τραυματισμών που άνοιξε για το σπουδαιότερο πρότζεκτ εκείνου του ρόστερ: τον νυν αρχηγό της, Πέτρο Μάνταλο.
Υπήρξε αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη μεταγραφική-επικοινωνιακή νίκη της εποχής για την ΑΕΚ. Μπορεί το περιβραχιόνιο να μην ήταν ακόμη δικό του, μπορεί το όνομα και οι παραστάσεις του Helder Barbosa να τον καθιστούσαν τη “βόμβα” της μεταγραφικής περιόδου, αλλά από τις πρώτες κιόλας εμφανίσεις είχε δοθεί ξεκάθαρα ο τόνος, πως ο μέσος από την Κομοτηνή θα έχει καταλυτικό ρόλο σε αυτή τη νέα προσπάθεια. Η αλήθεια είναι πως με βάση την προηγούμενη σεζόν με τη φανέλα της Ξάνθης, η πεποίθηση αυτή ήταν απόλυτα δικαιολογημένη.
Τότε αρχίζει να πρωτοεμφανίζεται ο όρος “ηγέτης” στα μέσα της Ένωσης και μη. Όρος που κάλυψε μια γενικότερη ανάγκη ύπαρξης μιας εγχώριας “σημαίας”, αφού και η εξέδρα θέλει να βλέπει να ηγείται ένα παιδί που νιώθει βαθύτερα το δεσμό του οπαδού με το σήμα και την φανέλα, αλλά και η διοίκηση χρειάζεται τον δικό της άνθρωπο που γνωρίζοντας την ιδιοσυγκρασία του οπαδού, στις μεγάλες κρίσεις θα απορροφήσει τους κραδασμούς. Κάπου ωστόσο, το μέτρο χάθηκε.
Από την προσμονή της επιστροφής του στα γήπεδα, φτάσαμε σε στιγμές πλήρους αποδόμησης. Τα σκαμπανεβάσματα της ΑΕΚ από την ημέρα επιστροφής στη φυσική της θέση, ακολουθεί και η απόδοση του αρχηγού της. Ελαφρυντικά μπορούν να αναγνωριστούν και στους δύο, αφού ο καθένας κλήθηκε πολλές φορές να μαζέψει τα κομμάτια του και να συνεχίσει παρά τις όποιες πληγές του. Βίοι παράλληλοι, αφού συνήθως όταν ο αρχηγός αποδίδει, ακολουθεί η ομάδα και θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε πως αυτή θα προχωρούσε, αν ολοκληρωνόταν η μεταγραφή του στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα το φετινό καλοκαίρι.
Ένα βήμα που κατά την γνώμη μου, έπρεπε και πρέπει να γίνει. Τόσο για τον Πέτρο Μάνταλο που με μαθηματική ακρίβεια, αργά ή γρήγορα θα μνημονεύεται ως απώλεια από τους ίδιους τους επικριτές του την στιγμή που θα εμφανιστεί αυτή η παρατεταμένη επιθετική δυσλειτουργία, όσο και για την ΑΕΚ, που θα έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει και ταυτόχρονα να αποκαλύψει στους φίλους της, αν όντως για ένα μεγάλο μέρος των δεινών που πέρασε, έφταιγε η ίδια και οι επιλογές της ή ο ηγέτης που “εξέπεσε”.
Σε κάθε περίπτωση, είτε παραμείνει είτε αποχωρήσει από το ρόστερ, η Ένωση οφείλει να μάθει να ζει και να βρίσκει λύσεις, ακόμα και στις κακές μέρες των παιχτών που έχουν επωμιστεί βαρύτερο φορτίο. Άλλωστε, δικαίωμα στη μέρα που είναι σκιά του καλού του εαυτού, έχει ακόμα και ο καλύτερος παίχτης του κόσμου. Οφείλει να το αντιμετωπίζει και να το προσπερνά, αλλά ταυτόχρονα να προφυλάσσεται και από το κλαμπ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, με εξαίρεση τις φάσεις της αποθεραπείας των δύο σοβαρότατων τραυματισμών, δεν συνέβη. Υπήρχαν – και για να είμαστε ειλικρινείς υπάρχουν και θα υπάρχουν – αγώνες, που μοιάζει απαγορευτικό να μείνει στον πάγκο ή ακόμα και να γίνει αλλαγή και όποιος απέχει χιλιόμετρα από τα αποδυτήρια και δεν γνωρίζει τους λόγους, δεν μπορεί να σχεδιάσει την πλήρη εικόνα και ξεσπά στον εύκολο στόχο. Καρπός συνήθειας που αν μη τι άλλο, ευδοκιμεί στο ελληνικό χώμα.
Σε αυτή την κατάσταση, που υπάρχουν στιγμές που παίρνει μορφή άτυπης κόντρας, νικητή δεν έχουμε αλλά σίγουρα υπάρχει ηττημένος: η ΑΕΚ, που καλείται να αναλώσει φαιά ουσία για να διαχειριστεί μία ακόμα κατάσταση βαθιάς εσωστρέφειας. Δεδομένο είναι πως όποιος αμφισβητεί ότι μιλάμε για ένα πρόσωπο που του έχουν φορτωθεί ευθύνες που δεν ήταν δικές του, στην καλύτερη των περιπτώσεων εθελοτυφλεί. Όποιος αναρωτιέται αν αξίζει να βρίσκεται στην ΑΕΚ ή όχι, οφείλει να γνωρίζει πως αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τις βλέψεις που έχει η ομάδα.
Ερμηνεύοντας εν τέλει τα παραπάνω, ο μόνος σίγουρος τρόπος για να επιστρέψει η υγεία σε αυτή τη σχέση μοιάζει απλός: η ύπαρξη, αν όχι ισάξιου, τουλάχιστον αξιόλογου παίχτη στη θέση του Πέτρου Μάνταλου, που θα εξασφαλίζει πως στο κακό του ματς θα υπάρχει εναλλακτική, πως στις προπονήσεις θα υπάρχει ανταγωνισμός και κυρίως, πως θα υπάρχει μέτρο σύγκρισης για το αχόρταγο για κριτική κοινό. Τότε, θα μπορούν να κριθούν όλοι διαφορετικά και σε μεγάλο βαθμό οι ευθύνες που θα τους αποδοθούν, θα τους αναλογούν.
Επιμέλεια: Φάνης Τσοκανάς
