Το απόλυτο αντικείμενο συζήτησης έγινε το απόγευμα του Σαββάτου ο Κρίστιαν Έρικσεν, αλλά δυστυχώς για τον λάθος λόγο.
Ο Δανός αστέρας κατέρρευσε στον αγώνα με τη Φινλανδία και “πάγωσε” ολόκληρο τον πλανήτη, που καθηλωμένος στις οθόνες του, τον έβλεπε σε ζωντανή μετάδοση να δίνει μάχη για τη ζωή του.
Το παρόν κείμενο έχει προσωπικό χαρακτήρα και θα αποτυπώσει κάποια συναισθήματα, τώρα που ο Έρικσεν έχει διαφύγει ευτυχώς τον κίνδυνο και δε μπήκε στη μακάβρια λίστα των ποδοσφαιριστών που “έφυγαν” μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Πρόκειται για ένα θρίαμβο της ζωής, κόντρα στον τρόμο του να βλέπεις στην οθόνη σου έναν ποδοσφαιριστή, ένα παιδικό είδωλο, να γνωρίζει έναν τόσο ξαφνικό και σοκαριστικό θάνατο.
Μία από τις πρώτες μου ποδοσφαιρικές αναμνήσεις, ήταν ο φρικτός θάνατος του Μάρκ Βιβιάν Φοέ σε ζωντανή μετάδοση, στις 26 Ιουνίου του 2003 για το τότε Κύπελλο Συνομοσπονδιών. Η εικόνα του με τα μάτια ανοιχτά, να αφήνει την τελευταία του πνοή στο γήπεδο μετά από καρδιακή προσβολή θα με ακολουθεί για πάντα και ειλικρινά είναι αδύνατον να παρακολουθήσω το σχετικό βίντεο, παρά τα πολλά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε. Ένα “σκυλί” στη μεσαία γραμμή του Καμερούν να πηγαίνει από τη ζωή στο θάνατο μόλις στα 28 του χρόνια.
Ακολούθησε ο Μίκλος Φέχερ, ο επιθετικός της Μπενφίκα που “έσβησε” μέσα στο γήπεδο προδομένος από την καρδιά του, λίγους μήνες μετά τον Φοέ. Τι με είχε σοκάρει τότε; Το ότι πριν καλά καλά κλείσω τα δέκα, είχα παρακολουθήσει δύο θεωρητικά άτρωτους ποδοσφαιριστές να φεύγουν τόσο απροσδόκητα και αθόρυβα από τη ζωή. Τελευταίο χτύπημα ο Αντόνιο Πουέρτα της Σεβίλλης, το 2007. Ο 22χρονος Ισπανός κατέρρευσε εν ώρα αγώνα, συνήλθε, όμως η ζημιά είχε ήδη γίνει με αποτέλεσμα να χάσει τη μεγάλη μάχη τρεις μέρες μετά.
Η “μαύρη” λίστα είναι δυστυχώς τεράστια. Παίκτες -λιγότερο γνωστοί- που πέθαναν σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα ή αστέρια που “έσβησαν” στη διάρκεια μίας προπόνησης ή στο ξενοδοχείο της ομάδα τους όπως εσχάτως ο Αστόρι. Ποιος ξεχνάει τον Μοροζίνι, τον Ο’ Ντόνελ, τον Τιοτέ ή τον Τζάρκε;
Κοινή συνισταμένη σε όλες τις περιπτώσεις, είναι το σοκ που βιώνει ο φίλαθλος στο άκουσμα μια τέτοιας είδησης. Ή ακόμα χειρότερα στη θέαση ενός τέτοιου περιστατικού. Έχω καταλήξει πως αυτό οφείλεται στο απρόβλεπτο που ενυπάρχει σε ένα τέτοιο θάνατο. Κανένα μικρό παιδί δε μπορεί να πιστέψει ότι ένας δυνατός ποδοσφαιριστής, ένας αθλητής στο άνθος της ηλικίας του, είναι ευάλωτος στο θάνατο. Κι όμως συμβαίνει και θα συνεχίσει συμβαίνει μελλοντικά, με το κεφάλαιο των ευθυνών να είναι πολύ μεγάλο και να φτάνει από τους εξαντλητικούς ρυθμούς στη ζωή ενός ποδοσφαιριστή, μέχρι το “υποχρεωτικό” ντόπινγκ του πρωταθλητισμού.
Το σημαντικό είναι ότι δόξα τω Θεώ ο Έρικσεν βρίσκεται ακόμα στη ζωή, χάρις στην έγκαιρη αντίδραση των ψυχραιμοτέρων. Άγγιξε όμως και εκείνος το θάνατο, καθώς όπως ανέφερε ο γιατρός της Δανίας, υπήρξαν δευτερόλεπτα που ο ποδοσφαιριστής δεν είχε ούτε τις αισθήσεις του, ούτε καν σφυγμό. Κοινώς πήρε το δρόμο για τον άλλο κόσμο, αλλά επέστρεψε. Το τι μπορεί να αλλάξει για να μην έχουμε ξανά τέτοια φαινόμενα είναι μεγάλη συζήτηση. Αυτό που δε θα αλλάξει με τίποτα όμως, είναι η φρικτή αίσθηση του να βλέπεις το θεωρητικά αλύγιστο ίνδαλμα σου, έναν ποδοσφαιρικό ήρωα να καταρρέει μπροστά στα μάτια σου και να περνά μέσα σε δευτερόλεπτα στην αιωνιότητα.
Υ.Γ. Όταν σας ρωτάνε τι είναι το ποδόσφαιρο δείξτε τους και την παρακάτω φωτογραφία.
Ο Σίμον Κιάερ ήταν κάτι παραπάνω από αρχηγός της Δανίας το Σάββατο. Έπιασε τη γλώσσα του Έρικσεν για να μη “γυρίσει”, ξεκίνησε να του κάνει μαλάξεις μέχρι να έρθει η ιατρική βοήθεια και ενδεχομένως να του έσωσε τη ζωή.
Λίγα λεπτά μετά, στάθηκε βράχος αγκαλιάζοντας στοργικά τη σύντροφο του αναίσθητου Έρικσεν για να την καθησυχάσει και να τη διαβεβαιώσει πως όλα θα πάνε καλά. Κάνουμε βαθιά υπόκλιση και προχωράμε.
