Αν είσαι γεννημένος οποιαδήποτε στιγμή τη δεκαετία του ’90 κι αν ήσουν παιδί εκεί στις αρχές του 2000, είναι σχεδόν αδύνατον να μη θυμάσαι τους «Ατρόμητους», την Αργεντίνικη σειρά που προβάλλονταν τα μεσημέρια από την ΕΡΤ και είχαν θέμα μια παιδική ομάδα ποδοσφαίρου σάλας σε κάποια συνοικία του Μπουένος Άϊρες.
Πραγματικά, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτή τη σειρά. Παρότι δεν έχει πολλές σεζόν, αφού στην τηλεόραση της Αργεντινής προβλήθηκε από το 1997 ως το 1999, η σειρά ήταν πραγματικό φαινόμενο, αφού παίχτηκε σε όλες σχεδόν τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και αγαπήθηκε παράφορα από τα παιδιά.
Η διείσδυση της σειράς στις νέες γενιές τηλεθεατών στη Νότια Αμερική φάνηκε ξεκάθαρα από τα επεισόδια που έχουν γυριστεί στο Εκουαδόρ, όπου η ομάδα των Ατρόμητων υποτίθεται πως φτάνει για να εκπροσωπήσει την Αργεντινή στο Παγκόσμιο Κύπελλο και, για πρώτη φορά, αγωνίζεται όντως σε ένα ειδικά διαμορφωμένο γήπεδο με χιλιάδες θεατές. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι παιδιά φαν της σειράς, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της παραγωγής για να βοηθήσουν στα γυρίσματα της σειράς και να γνωρίσουν τους νεαρούς πρωταγωνιστές.
Παρότι πολύ μακριά από τη Λατινική Αμερική, η σειρά έκανε τεράστια επιτυχία και στην Ελληνική τηλεόραση, στην οποία προβλήθηκε μερικά χρόνια αργότερα. Το πολύ ενδιαφέρον με αυτή τη σειρά ήταν πως δεν απευθύνονταν μόνο σε άτομα τα οποία αγαπούσαν το ποδόσφαιρο, αφού μιλούσε στα παιδιά για αξίες όπως η φιλία, η συνεργασία και η ευγενής άμιλλα, τόσο μέσα από την πορεία της ομάδας, όσο κι από όσα συνέβαιναν γενικώς στις ζωές μικρών και μεγάλων γύρω από τη «Λέσχη».
Πάνω από όλα βέβαια, υποτίθεται ότι τα παιδιά έπαιζαν μπάλα. Και λέω υποτίθεται γιατί θυμάμαι πως ακόμη κι όταν ήμασταν πιτσιρικάδες σχολιάζαμε με τους φίλους και τα αδέρφια μου το πόσο ψεύτικα φαίνονταν τις περισσότερες φορές τα παιχνίδια, με τους αντιπάλους να κάνουν ότι μπορούν πολλές φορές για να δεχτούν το γκολ. Ωστόσο, παρότι αυτό δε θα έπρεπε να μας αφήνει ικανοποιημένους σαν ποδοσφαιρόφιλους, κανένας δε σταμάτησε να το βλέπει.
Και πώς να μην είναι έτσι, αφού ότι κι αν πίστευες για τα ματς, η σειρά αυτή απλά ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ. Τα τραγούδια που τα ξέραμε απ’ έξω κι ας μην είχαμε ιδέα τι έλεγαν, το χιούμορ που υπήρχε σε αρκετούς χαρακτήρες, το οποίο μπορούσες να διακρίνεις, παρότι η σειρά προβάλλονταν μεταγλωττισμένη στην Ελλάδα, η μίξη κωμικών και τραγικών στοιχείων (φίλε Λουτσέρο, ούτε για το Μουφάσα δεν είχαμε κλάψει έτσι), καθώς και η διάχυτη τρέλα των Λατινοαμερικάνων για το ποδόσφαιρο που έβγαζε μάτι, μας έκανε να μη χάνουμε επεισόδιο.
Μπορεί να παίχτηκε για δύο μόνο σεζόν, αλλά το γεγονός πως ήταν καθημερινή σειρά με συνολικά 456 επεισόδια και επίσης πως παίζονταν συνέχεια σε επανάληψη κάθε μεσημέρι από την κρατική τηλεόραση για χρόνια, σου έδινε την εντύπωση ότι αυτή η σειρά μεγάλωσε γενιές και γενιές. Σίγουρα πάντως παίζονταν πολλά χρόνια, αφού γνωρίζω και ανθρώπους αρκετά χρόνια μικρότερους από εμάς τους +- 30 ετών που το θυμούνται να προβάλλεται.
Από καλτίλα, είχε πολύ δυνατά σημεία. Εκτός της απόλυτης τρέλας των αγώνων που με κάθε τρόπο σχεδόν πάντα κατέληγαν με θρίαμβο των πρωταγωνιστών, εξαιρετικά καλτ ήταν και η μεταγλώττιση της σειράς για να προβληθεί στην Ελλάδα. Οι φωνές έδεναν απλά τέλεια, ενώ οφείλω να παραδεχτώ πως αυτοί που την ανέλαβαν, έκαναν αρκετή προσπάθεια για να αποδώσουν όσο καλύτερα γίνεται τους πραγματικούς διαλόγους.
Σε επίπεδο χαρακτήρων, εκτός από τους «καλούς» της υπόθεσης, τα παιδιά και τους μεγάλους που βρίσκονταν με το μέρος της λέσχης, πάντοτε ξεχώριζα τους «κακούς» της υπόθεσης. Από τον φοβερό Αλφόνσο την πρώτη χρονιά που «μισούσε τους Ατρόμητους», στην απίστευτη ποντικομαμή Ρούντι Κακόνι και τον τρομακτικό «Τζόνι Ύαινα» (ποιος θεός το σκέφτηκε αυτό στη μετάφραση), όλοι είχαν κάτι το ξεχωριστό να δώσουν.
Από τους μύθους που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα σχετικά με τη σειρά, δύο ήταν οι πιο αγαπημένοι μου. Ο πρώτος και παλιότερος που έλεγε ότι ο Μάξι Λόπεζ, πριν έρθει στην Ευρώπη και του φάει τη Γουάντα Νάρα ο Ικάρντι έπαιζε τον παίκτη της ομάδας Φέντε. Στην πραγματικότητα, ο ηθοποιός όντως λεγόταν Μαξιμιλιάνο Λόπεζ, χωρίς βέβαια να είναι ο μετέπειτα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.
Φυσικά, πιο αγαπημένος μου μύθος ήταν ο μεταγενέστερος που έλεγε ότι ο Ταρούσα (στην Ελλάδα, γιατί κανονικά ο χαρακτήρας ονομάζονταν Γκαμούσα, για κάποιο λόγο το αλλάξανε), ήταν ο Λιονέλ Μέσι, πράγμα που εννοείται πως επίσης δεν ισχύει.
Βέβαια, για να τα λέμε και όλα, σε ότι αφορά τη μετάφραση του ονόματος, τα πράγματα δεν πήγαν και πάρα πολύ καλά, αφού ένας θεός ξέρει που βρήκαν οι αρμόδιοι για την προβολή της σειράς στην Ελλάδα το όνομα «Ατρόμητοι».
Για όσους τυχόν δε το γνωρίζουν, το πραγματικό όνομα της σειράς, αλλά και της ομάδας ήταν «Cebollitas», που στα ισπανικά σημαίνει κρεμμυδάκια . Μάλιστα, η ομάδα υπήρξε και στην πραγματικότητα, ήταν η παιδική ομάδα της Αργεντίνος Τζούνιορς. Εκεί όπου πρωτοέπαιξε μπάλα ο Θεός ο ίδιος, ο μεγάλος Ντιέγκο Μαραντόνα, του οποίου η κόρη ήταν και εκ των πρωταγωνιστριών της σειράς.
πηγή: cult24.gr