Η αίγλη, η ουσία και ο αέρας που αποπνέει ένα θρυλικό Grand Slam, όπως αυτό του Παρισιού, είναι ασύγκριτη. Εκατομμύρια φίλοι του αθλήματος σε όλον τον κόσμο ανυπομονούν να «κλείσουν θέση» στο θέατρο όπου θα δώσουν τις παραστάσεις τους αθλητές όπως ο κυρίαρχος και αήττητος φέτος (πέραν του άδοξου αποκλεισμού του στο US Open) Novak Djokovic, ο κυρίαρχος των χωμάτινων επιφανειών Ισπανός «matador» Rafael Nadal και οι φερέλπιδες νέοι Dominic Thiem, Daniil Medvedev και Στέφανος Τσιτσιπάς. Το Roland Garros εκκινεί στις 21 Σεπτεμβρίου 2020, η υπερσύγχρονη νέα οροφή του κεντρικού court, Philippe – Chatrier, είναι έτοιμη να εξασφαλίσει τις ιδανικές αγωνιστικές συνθήκες και όλοι εμείς ενθουσιασμένοι για την επερχόμενη δράση.
Το κείμενο αυτό δε θα ακολουθήσει την ξύλινη και «άκαμπτη» γλώσσα παρόμοιου περιεχομένου κειμένων. Κατ’ αρχήν θα είναι αρκετό να σας κοινωνήσω την επίγευση που μας άφησε το φετινό Open του Παρισιού. Οι μάχες λοιπόν κρίνονται αμφίρροπες. Τα ράλλυ μεταξύ των παικτών είναι ανελέητα και με μεγαλύτερη διάρκεια (μιας και η χωμάτινη επιφάνεια είναι «αργή») και η πρώτη μεγάλη έκπληξη δεν αργεί να έρθει με τον αποκλεισμού του Ρώσου Daniil Medvedev από τον αξιόμαχο Ούγγρο Marton Fucsovics (νούμερο 63 πλέον της παγκόσμιας κατάταξης) με 6-4/7-6/2-6/6-1. Τα υπόλοιπα φαβορί προχωρούν κανονικά με τον Στέφανο Τσιτσιπά να καταφέρνει μια επική ανατροπή όντας 0-2 πίσω στα σετ από τον Jaume Munar και να κάμπτει την αντίσταση του 23χρονου δαιμόνιου Ισπανού (προερχόμενου από την Rafael Nadal Academy επικρατώντας τελικά με σκορ 4-6/2-6/6-1/6-4/6-4. Από τους παίκτες που ξεχωρίζουν ήδη από τους πρώτους γύρους είναι μεταξύ άλλων και ο Γάλλος Hugo Gaston, ο οποίος μάλιστα πετάει εκτός συνέχειας τουρνουά τον Ελβετό (κάτοχο του Roland Garros το 2005) Stanislas Wawrinka με 2-6/6-3/6-3/4-6/6-0, αλλά στον επόμενο γύρο και μετά από σκληρή μάχη αποκλείεται από τον Αυστριακό Dominic Thiem με 6-4/6-4/5-7/3-6/6-3. Στον ίδιο γύρο, το παιδί θαύμα του ιταλικού τένις Jannik Sinner, με κυριαρχική εμφάνιση ισοπεδώνει τον Γερμανό – φιναλίστ πριν λίγους μήνες στο Αμερικανικό Open – Alexander Zverev με 6-3/6-3/4-6/6-3. Στον επόμενο όμως γύρο, ο σκόπελος που καλείται να ξεπεράσει ο νεαρός Ιταλός ακούει στο όνομα Rafael Nadal∙ ο Ισπανός πραγματοποιεί μια πολύ μεστή εμφάνιση, δε λυγίζει στα κρίσιμα σημεία και ξεφεύγει μαεστρικά από τις δύσκολες καταστάσεις στις οποίες τον περιπλέκει ο ενθουσιώδης Ιταλός (τελικό σκορ 3-0 σετ για τον Nadal).
Φτάνουμε στην 11η ημέρα του τουρνουά όπου ξεχωρίζει η μάχη του δικού μας Στέφανου Τσιτσιπά με την ρωσική πολεμική μηχανή των court Αndrey Rublev, ο οποίος μάλιστα είχε κερδίσει τον Έλληνα πρωταθλητή πριν λίγες μέρες στον τελικό του τουρνουά του Αμβούργου, όπου και ο Rublev κατέτησε τον πρώτο του ATP 500 τίτλο. Ώρα για «εκδίκηση» για τον Τσιτσιπά, η οποία έρχεται και μάλιστα με 3-0 σετ. Ο Στέφανος «χορεύει» στο γήπεδο και δείχνει έτοιμος να φτάσει μέχρι τέλους. Επόμενος αντίπαλος για τον Στέφανο ο Σέρβος θρύλος Novak Djokovic. Ο αγώνας δεν ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς για τον Έλληνα τενίστα και μέσα σε μιάμιση περίπου ώρα βρίσκεται πίσω με 2-0 σετ. Προσωπικά εκεί δήλωσα πως όλα τελείωσαν για τον Στέφανο και πως χρειάζεται πολλή δουλεία για να φτάσει να βγάλει νοκ άουτ έναν από τους Big 3 του αθλήματος (Djokovic/Nadal/Federer). Ακούμε μάλιστα και τον ίδιο στη διάρκεια του αγώνα να φωνάζει στον εαυτό του «δουλειά, δουλειά, δουλειά». Δε θα κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, ούτε θα υμνήσω έναν αθλητή μόνο και μόνο επειδή έχουμε την ίδια καταγωγή∙ η εκτίμησή μου για τον Στέφανο Τσιτσιπά ήταν προφανώς δεδομένη αλλά δε συμμεριζόμουν τις διθυραμβικές κριτικές άλλων προς το πρόσωπό του. Να ήταν η επίδειξη τρυφηλούς διαβίωσης, να ήταν τα «γαλλικά» που ξεστόμιζε σε πολλά σημεία των αγώνων του, να ήταν μήπως οι υπεροπτικές και αντιαθλητικές του συμπεριφορές (π.χ. στο ATP Cup της Αυστραλίας φέτος όταν σε διάλειμμα μεταξύ των γκέιμ χτύπησε άθελα τον πατέρα και προπονητή του Απόστολο); Δεν ξέρω. Υπήρχε πάντα κάτι που με κρατούσε επιφυλακτικό απέναντί του. Η εμφάνισή του όμως σε αυτό το ματς και η ισοφάριση σε 2-2 σετ απέναντι στον οδοστρωτήρα Djokovic ήταν αρκετή για να κερδίσει ο Στέφανος Τσιτσιπάς τουλάχιστον τον σεβασμό τον δικό μου αλλά και πολλών άλλων που διατηρούν παρόμοια άποψη. Άσχέτως με τον αν ο Σέρβος κατακτά σχετικά εύκολα το 5ο σετ και προκρίνεται στον τελικό του Roland Garros, ο Τσιτσιπάς δείχνει δείγματα σπουδαίου αθλητή.
Ο Rafael Nadal ξεπερνά το εμπόδιο του μαχητικού Αργεντίνου Diego Schwartzman στον ημιτελικό με 3-0 σετ και πλέον η ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ στο τελικό είναι γεγονός∙ Nadal vs Djokovic, πράξη 56η. Ο Ισπανός μετρ των χωμάτινων επιφανειών κυριολεκτικά δ ι α λ ύ ε ι τον Σέρβο επικρατώντας με 6-0/6-2/7-5. Το bagel που μοίρασε ο Ισπανός στο 1ο σετ (διάρκειας 45’) ήταν και το 2ο στην ιστορία του rivalry, που αριθμεί 56 αναμετρήσεις και 149 σετ (και το πρώτο μάλιστα το είχε σημειώσει πάλι ο Nadal, στον περσινό τελικό της Ρώμης). Το 2ο σετ κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος ενώ στο 3ο μόλις ο Σέρβος άρχισε να θυμίζει κάτι από τον πραγματικό του εαυτό. Ο Nadal όμως δεν μείωσε σε κανένα σημείο του αγώνα τα υψηλά του στάνταρ απόδοσης. Ο Djokovic γινόταν μεν καλύτερος, περιόριζε τα λάθη του, όμως είχε απέναντί του τον πιο συγκεντρωμένο Rafa του τουρνουά∙ δεν έκανε λάθη, κυνηγούσε κάθε πόντο, δεν άφηνε περιθώρια winner, έτρεχε σε κάθε drop shot του Σέρβου και έδειχνε πραγματικά Α Ν Ι Κ Η Τ Ο Σ. Με μεθοδικότητα, ψυχραιμία και καθαρό μυαλό ο Nadal φτάνει στη νίκη, η οποία μάλιστα είναι και η 100η (!) στο Roland Garros και κατακτά τον 13ο τίτλο του στο Παρίσι και συνολικά 20ο τίτλο Grand Slam της καριέρας του, φθάνοντας σε κατακτήσεις τον Ελβετό μαέστρο. Απίστευτο ρεκόρ. Απίστευτος Νadal.
Όσον αφορά τον τίτλο του GOAT στο τένις ένα έχω να πω σε όποιους ερίζουν να αποδείξουν ότι ο τάδε ή ο δείνα είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Απολαύστε το τένις που παίζουν αυτοί οι 3 ογκόλιθοι του αθλήματος, ζήστε κάθε τους αγώνα ξεχωριστά, εκτιμήστε τους ως ξεχωριστές προσωπικότητες. Χάνουμε το νόημα αν ψάχνουμε να αποδώσουμε τα πρωτεία σε έναν μόνο από τους τρεις. Το κατανοώ, σας κούρασα, αλλά ακολουθεί μια προσωπική ιστορία για να κλείσει και το άρθρο μου. Στα ρομαντικά χρόνια της εφηβικής ηλικίας και κάνοντας τα πρώτα μου βήματα στο τένις, ένας αθλητής ήταν το ίνδαλμά μου, ο μοναδικός Roger Federer. Όταν τον παρακολουθούσα, πραγματικά με μάγευε με το ήθος, την ευγένεια και τη χάρη των κινήσεων του∙ δάκρυζα όταν κατακτούσε τίτλους, δάκρυζα όταν τους έχανε. Θα εστιάσω όμως στο Roland Garros και τον παντοδύναμο Rafael Nadal, τον οποίο και «μισούσα» τρόπον τινά καθώς ήταν ο εφιάλτης του Ελβετού στο συγκεκριμένο Slam. Με το αθώο, παιδικό μου μυαλό δεν συνειδητοποιούσα πόσο συγκινητικές ήταν αυτές οι μάχες ασχέτως αν ο παίκτης που θαύμαζα τις περισσότερες φορές ερχόταν δεύτερος. Τώρα, ώριμος πια και με πολλές ώρες τένις στις αποσκευές μου αρχίζω να το συνειδητοποιώ.
Υ.Γ. Τα Grand Slam χάνουν από την αίγλη τους χωρίς τον Ελβετό. Εύχομαι να επιστρέψει υγιής την επόμενη χρονιά. Έχει να προσφέρει πολλά ακόμη.
Επιμέλεια: Γιάννης Σωτηρόπουλος
