Journey to Italy
Σκηνοθεσία: Roberto Rossellini
85 Λεπτά
1954
★★★☆☆
Το ταξίδι στην Ιταλία του Ρομπέρτο Ροσελίνι αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Αν και απέτυχε στο box office και επικρίθηκε έντονα από τους κριτικούς της εποχής, κατάφερε να αποκτήσει το στάτους του αριστουργήματος μερικά χρόνια αργότερα όταν αποτέλεσε τον προάγγελο για την επανάσταση στον γαλλικό κινηματογράφο και τη δημιουργία του γαλλικού νέου κύματος (french new wave) που χάρiσε ουκ ολίγα αριστουργήματα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 60.
Η ταινία αποτελεί σίγουρα ένα από τα πιο αντισυμβατικά ρομάντζα που έχουμε δει. Kαθώς παρακολουθούμε ένα ζευγάρι Βρετανών, τον Αλεξάντερ και την Κάθριν Τζόυς, να ταξιδεύουν στη νότια Ιταλία για να πουλήσουν μια βίλα που έχουν κληρονομήσει, βλέπουμε τη σταδιακή αποδόμηση του γάμου τους. Στην αρχή τους βλέπουμε μόνους τους στο αυτοκίνητο, όπως μαθαίνουμε είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια που δεν περιτριγυρίζονται από φίλους ή οικογένεια και η ατμόσφαιρα μεταξύ τους είναι αρκετά άβολη ώστε να μας πείσει εξ αρχής ότι κάτι πάει στραβά. Καθώς τους βλέπουμε να περιφέρονται στην Νάπολη, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι στην πραγματικότητα είναι δυο ξένοι και εφόσον δεν έχουν αποκτήσει παιδιά, ο γάμος του στην ουσία είναι κενός και δίχως νόημα.
Βλέπουμε την Κάθριν, την οποία υποδύεται η θαυμάσια Ίνγκριντ Μπέργκμαν, προσπαθώντας να αποφύγει το αναπόφευκτο τέλος του γάμου τους, να επισκέπτεται τα ερείπια της Πομπηίας. Εκεί όμως, ίσως λόγω της φυσικής ομορφιάς αλλά και των αρχαιοτήτων που την περιβάλλουν, αναπτύσσει ακόμα πιο έντονα τα συναισθήματα της παροδικότητας και της ασημαντότητας τους γάμου της. Αν και φαινομενικά φαίνεται να μη συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο, η ταινία είναι γεμάτη με τέτοιες μικρές και συμβολικές σκηνές, το νόημα των οποίων είναι πολύ βαθύτερο από ότι φαίνεται εκ πρώτης όψης. Γι’ αυτό το λόγο η ταινία αποτελεί μια από τις καλύτερες σπουδές στην πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων που έχω δει.
Στην ουσία έχουμε μια αρκετά ποιητική ταινία που συνδυάζει πολύ όμορφα τα υπέροχα τοπία της Ιταλίας με τη μελαγχολία που προκαλεί η ιστορία που εκτυλίσσεται σε αυτά, αλλά μπορεί να κουράσει όποιον δεν είναι συνηθισμένους σε τέτοιου είδους ταινίες παρά την πολύ μικρή διάρκειά της (μόλις μια ώρα και 25 λεπτά) . Στην ίσως πιο δυνατή σκηνή της βλέπουμε τους πρωταγωνιστές μας, να παρίστανται στην εκσκαφή ενός ζευγαριού το οποίο βρήκε το θάνατο μαζί κατά την καταστροφή της Πομπηίας δυο χιλιάδες χρόνια πριν, από τη φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου. Το θέαμα δύο ανθρώπων που ήταν μαζί και ενωμένοι μέχρι το τέλος τους είναι αρκετό για να ταρακουνήσει την Κάθριν και ίσως να την κάνει να αναθεωρήσει.
Όπως είπαμε η ταινία παρά τα όμορφα τοπία και τα βαθιά νοήματα που έχει, είναι ως επί τω πλείστων αρκετά αργή σίγουρα δεν προτείνεται για όλους. Παρόλα αυτά αποτελεί το έργο που ουσιαστικά προκάλεσε την εξέλιξη από τον νεορεαλισμό της δεκαετίας του 40’ και του 50’ προς ένα πιο σύγχρονο και μοντέρνο είδος κινηματογράφου, γι’ αυτό και αξίζει να της δώσουμε κάποια σημασία.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας εδώ.
Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλάτσης
