Regista Films: 7 ταινίες που έπρεπε να βρίσκονται στα Όσκαρ
Jai Bhim ★★★★★ (Σκηνοθεσία: T.J Gnanavel 164 λεπτά)
Το Jai Bhim έχει αποσπάσει πολλού επαίνους από κριτικούς παγκοσμίως. Γυρισμένο στη γλώσσα Tamil (ινδική διάλεκτος), αυτό το δικαστικό δράμα πλέον έχει ξεπεράσει ακόμα και το Shawshank Redemption και είναι η ταινία με την υψηλότερη βαθμολογία στη γνωστή ιστοσελίδα IMDB.
Η ταινία ακολουθεί τα βάσανα μιας εγκύου γυναίκας από μια καταπιεσμένη φυλή της νότιας Ινδίας, καθώς προσπαθεί να βρει δικαιοσύνη για τον άντρα της ο οποίος συλλήφθηκε, βασανίστηκε και εν τέλει δολοφονήθηκε αφού είχε εμπλακεί σε μία υπόθεση με ψευδή στοιχεία. Η ταινία είναι γυρισμένη στην περιοχή Τάμιλ Ναντού της νότιας Ινδίας και είναι βασισμένη σε αληθινό γεγονός που έλαβε χώρα το 1993. Πολύ ρεαλιστική, πράγμα σπάνιο για ινδική ταινία, το Jai Bhim είναι γεμάτο εξαιρετικές ερμηνείες και μια καθηλωτική ιστορία που είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Όσκαρ για το οποία θα μπορούσε να προταθεί: Καλύτερης ταινίας, Α’ ανδρικού, Α’ γυναικείου, Καλύτερη ξενόγλωσση.
Pig ★★★★ (Σκηνοθεσία: Michael Sarnoski 92 λεπτά)
Υπάρχει ένα καλτ οπαδών που ακολουθούν το Νίκολας Κέιτζ τα τελευταία χρόνια και τον αναγκάζουν να κάνει τη μια αντισυμβατική ταινία πίσω απ΄την άλλη. Είναι ίσως ο νο 1 ηθοποιός που όλοι λατρεύουν να μισούν.
Στο Pig, ο Κέιτζ παίζει τον Ρόμπιν, έναν άνθρωπο που ζει στην εξοχή του Όρεγκον, με μοναδική συντροφιά ένα γουρούνι. Οι δυό τους επιβιώνουν πουλώντας τρούφα την οποία ανακαλύπτουν στα γύρω δάση. Όταν όμως το γουρούνι απαγάγεται στη μέση της νύχτας, ο Ρόμπιν αναγκάζεται να επιστρέψει σε ένα κόσμο στον οποίο γύρισε την πλάτη του πριν χρόνια, για να ανακαλύψει γιατί απήχθη το γουρούνι και πως μπορεί να το πάρει πίσω.
Η ταινία σε σημεία θυμίζει Τζόν Γουίκ, όμως με πρωταγωνιστή τον Νίκολας Κέιτζ δεν περιμένεις να δεις ένα απλό θρίλερ εκδίκησης. Η ταινία έχει φοβερή φωτογραφία ενώ παρά τις βίαιες σκηνές της, στον πυρήνα του είναι ένα πολύ καλοφτιαγμένο δράμα. Το ταξίδι που μας πηγαίνει ο Νίκολας Κέιτζ παίρνει γρήγορα απροσδόκητη τροπή και αν και ο ίδιος έχει γίνει μια γραφική φιγούρα του κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια, αυτή τη φορά μας προσφέρει κάτι εξαιρετικό που σίγουρα αδικήθηκε από τα φετινά Όσκαρ.
Όσκαρ για το οποία θα μπορούσε να προταθεί: Καλύτερης ταινίας, Καλύτερης Φωτογραφίας, Πρωτότυπο σενάριο, Α΄Ανδρικού ρόλου, Καλύτερης σκηνοθεσίας.
A Hero ★★★★ (Σκηνοθεσία: Asghar Farhandi 127 λεπτά)
Ο Ραχίμ βρίσκεται σε άδεια 2 ημερών από τη φυλακή όταν η κοπέλα του βρίσκει ξεχασμένη σε μια στάση λεωφορείου μια τσάντα με «χρυσό». Αρχικά το ζευγάρι αποφασίζει να ρευστοποιήσει το χρυσό ώστε να πληρώσει κάποια απο τα χρέη του Ραχίμ, που τον έφεραν στη φυλακή, όμως τελικά αποφασίζουν να επιστρέψουν την τσάντα στον ιδιοκτήτη της. Παρόλα αυτά σε αυτό το στρεβλό δράμα του βραβευμένου με Όσκαρ (A Separation) ιρανού δημιουργού, Asghar Farhandi, καμία καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη.
O Farhandi για άλλη μια φορά μας δίνει μια φρέσκια ιστορία γεμάτη ηθικά διλλήματα, χωρίς να παίρνει ξεκάθαρη θέση. Η μαεστρία του στον έλεγχο του τόνου της ταινίας είναι αξιοσημείωτη. Μια ιστορία που ξεκινάει σχεδόν κωμικά, γρήγορα μεταμορφώνεται σε κάτι πολύ πιο λυπητερό και απογοητευτικό. Είναι πραγματικά φοβερό το πώς αυτή η ταινία δεν βρίσκεται μιας και αποτελεί σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, ενώ διαθέτει μια απο τις πιο πολυεπίπεδες ιστορίες που έχω δεί εδώ και πολύ καιρό.
Όσκαρ για τα οποία θα μπορούσε να προταθεί: Καλύτερη ταινία, Α’ ανδρικού, Β΄ ανδρικού, Καλύτερη Σκηνοθεσία, Καλύτερο μοντάζ, Καλύτερη ξενόγλωσση, Καλύτερη μίξη ήχου, Πρωτότυπο σενάριο.
The French Dispatch ★★★★ (Σκηνοθεσία: Wes Amderson 107 Λεπτά)
Η νέα ταινία του Wes Anderson έχει τα κλασσικά συστατικά μιας ταινίας Γουες Άντερσον, αλλά σε λίγο μεγαλύτερο βαθμό από το συνηθισμένο. Είναι δηλαδή, περισσότερο διασκεδαστική, περισσότερο κομψή, περισσότερο εκκεντρική και περισσότερο πρωτότυπη. Λαμβάνει χώρα στην φανταστική γαλλική πόλη, Ennui–Sur–Blase, και είναι μια ανθολογία από 3 μικρές ιστορίες βασισμένες σε παλαιότερα ρεπορτάζ μερικών από τους μεγαλύτερους αρθρογράφους μιας εφημερίδας η οποία είναι έτοιμη να κλείσει για πάντα.
Το The French Dispatch είναι μια κωμωδία με πολύ έξυπνο και εκκεντρικό χιούμορ, ενώ είναι γεμάτη με αστέρες του Χόλυγουντ. Επιπλέον, για ακόμη μια φορά τα υπέροχα οπτικά εφέ του Άντερσον είναι απολαυστικά. Πρόκειται για μια πολύ αστεία ταινία, η οποία αν και δεν είναι για όλους, προσφέρει κάτι διαφορετικό από τις συνηθισμένες κωμωδίες που βγαίνουν σήμερα και αξίζει να τη δείτε. Άλλη μια ταινία η εκκωφαντική απουσία της οποίας από τα φετινά Όσκαρ μας άφησε άναυδους.
Για πιο αναλυτικό review δείτε εδώ.
Όσκαρ για τα οποία θα μπορούσε να προταθεί: Καλύτερη ταινία, Καλύτερη Σκηνοθεσία, Β’ Ανδρικού (Τζέφρι Ράιτ), Β’ Γυναικείου (Τίλντα Σουίντον), Καλύτερη Φωτογραφία, Πρωτότυπο Σενάριο, Καλύτερη Παραγωγή, Καλύτερο Μοντάζ, Καλύτερη Μουσική, Καλύτερη Ενδυμασία.
The Last Duel ★★★★ (Σκηνοθεσία: Ridley Scott 152 Λεπτά)
To The Last Duel είναι μια ασυνήθιστη ιστορία εκδίκησης. Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία που έλαβε χώρα τον 14ο αιώνα σε μια κοινωνία γαλαζοαίματων της Γαλλίας. Σκηνοθετημένη από τον Ridley Scott ο οποίος φαίνεται να επιστρέφει σε φόρμα μετά από τον επικό Μονομάχο και το Βασίλειο των Ουρανών. Η δομή της ιστορίας είναι ξεκάθαρα επηρεασμένη από το Rashomon του Ακίρα Κουροσάβα. Έχουμε την ίδια ιστορία να επαναλαμβάνεται 3 φορές μέσα από την οπτική των τριών βασικών χαρακτήρων, με μικρά hints για το ποια είναι η αλήθεια.
Έχουμε λοιπόν μια ιστορία βιασμού, που δεν παίρνει αμέσως το μέρος του θύματος όπως έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, αλλά αντίθετα τη βλέπουμε να εξιστορείται κατά σειρά από τον άντρα του θύματος, τον θύτη και τέλος το ίδιο το θύμα. Το σενάριο βασίζεται σε ένα βιβλίο που μας δείχνει πώς, το 1386, ο Νορμανδός ιππότης Jean de Carrouges απαίτησε από τον βασιλιά Charles IV το δικαίωμα σε μάχη μέχρι θανάτου με κάποιον Jacques Le Gris, με τον οποίο βρισκόταν ήδη σε διαμάχη για ένα κομμάτι γης και που τώρα τον κατηγορούσε για το βιασμό της γυναίκας του, Marguerite.
Πρόκειται για μια ειλικρινή και απολαυστική ταινία, γεμάτη μεσαιωνική ατμόσφαιρα, πολύ καλές ερμηνείες και εξαιρετική μετά από καιρό για τον Scott, σκηνοθεσία.
Για πιο αναλυτικό review δείτε εδώ.
Όσκαρ για τα οποία θα μπορούσε να προταθεί: Καλύετρη ταινία, Β’ Ανδρικού, Α’ Γυναικείου, Β’ Γυναικείου, Καλύτερο Μοντάζ, Καλύτερη Παραγωγή, Διασκευασμένο σενάριο, Καλύτερο ήχο, Καλύτερη Ενδυμασία, Καλύτερα Οπτικά Εφέ, Καλύτερη Μουσική.
Last Night in Soho ★★★★ (Σκηνοθεσία: Edgar Wright 116 Λεπτά)
Μια ταινία γεμάτη νοσταλγία για το Λονδίνο της δεκαετίας του ’60, το Last Night in Soho είναι η τελευταία ταινία του Edgar Wright. Η Eloise μόλις έχει κλείσει τα 18 και ετοιμάζεται να μετακομίσει από την Κορνουάλη στο Λονδίνο για να σπουδάσει στο London College of Fashion. Επίσης λατρεύει το ρετρό στυλ, ενώ τη «στοιχειώνει» ακόμα το φάντασμα της μητέρα της, η οποία έβαλε τέλος στη ζωή της πριν περίπου 10 χρόνια. Η Τόμασιν Μακένζι υποδύεται την Eloise με την νεανική αφέλεια που θα περίμενε κανείς από μια 18χρονη που μετακομίζει από την επαρχία στο Λονδίνο. Η πόλη φαίνεται να είναι πολύ μεγάλη και γρήγορη για την ίδια και σύντομα τη βλέπουμε να χάνεται σε όνειρα του παρελθόντος.
Πιο συγκεκριμένα με κάποιο περίεργο τρόπο κάθε βράδυ η Eloise αφού κοιμάται, φαίνεται να μπαίνει στο σώμα μια τραγουδίστριας στο Σόχο της δεκαετίας του ’60. Αυτή η κατάσταση για την Eloise είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, αφού πάντα ήθελε να ζήσει σε αυτή την εποχή. Έτσι, τη βλέπουμε να τριγυρνάει στα μπαρ και τη μουσική σκήνη της εποχής, ως Σάντυ (την υποδύεται θαυμάσια η Anya Taylor Joy) σαγηνεύοντας όποιον βρεθεί στο δρόμο της. Ένα όνειρο που γρήγορα θα μετατραπεί σε εφιάλτη.
Το Last Night in Soho είναι μια ταινία που σε κρατάει εύκολα από την αρχή μέχρι το τέλος, λόγω του μυστηρίου, των ρετρό σκηνικών, αλλά και των πολλών τραγουδιών της δεκαετίας του ’60 που κάνουν την εμφάνισή τους σε όλη τη διάρκειά της. Δυστυχώς λείπει από πολλές κατηγορίες στις οποίες θα μπορούσε να διεκδικήσει με αξιώσεις το χρυσό αγαλματίδιο.
Για πιο αναλυτικό review δείτε εδώ.
Όσκαρ για τα οποία θα μπορούσε να προταθεί: Καλύτερη Ταινία, Α’ Γυναικείου, Β’ Γυναικείου, Καλύτερο Ήχο, Καλύτερη Μουσική, Καλύτερη Ενδυμασία, Πρωτότυπο Σενάριο, Καλύτερη Φωτογραφία, Καλυτερο Μοντάζ, Καλύτερη Παραγωγή.
The Velvet Underground ★★★★ (Σκηνοθεσία: Todd Haynes 121 Λεπτά)
Πώς φτιάχνει κανείς ένα ντοκιμαντέρ για μια ροκ μπάντα χωρίς ούτε μια σκηνή απο συναυλία; Ο Todd Haynes έχει την απάντηση, αφού βασίζει αυτό το πολύ φρέσκο ντοκιμαντέρ σε παλιά φίλμ του Andy Warhol ο οποίος υπήρξε μάνατζερ των Velvets.
Βλέπουμε πως οι Velvets έφτασαν ξαφνικά και κατέπληξαν την αβαντ γκαρντ σκηνή του 1964. Η ταινία είναι φτιαγμένη με ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ, αφού οι σκηνές πολλές φορές αποτελούνται από split screens γεμάτα με αρχειακές φωτογραφίες, βίντεο και συνεντεύξεις στην τωρινή εποχή. Η μίξη όλων των παραπάνω μαζί σε ένα take, κάνει τον θεατή πολλές φορές να νομίζει ότι παρακολουθεί κάποια γκαλερί τέχνης! Ένα ακόμη αξιοσημείωτο στοιχείο είναι ότι ο σκηνοθέτης αποφασίζει να μην επικεντρωθεί στον πρωταγωνιστή του συγκροτήματος που δεν είναι άλλος απο τον πολύ Lou Reed, αλλά επικεντρώνεται στους γύρω του δίνοντας μάλιστα πολύ χρόνο και στις γυναίκες του συγκροτήματος.
Έχουμε λοιπόν ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για ανθρώπους που είναι σοβαροί τόσο με τη μουσικη τους, όσο και με την τέχνη και τι σημαίνει να ζείς σαν καλλιτέχνης. Έχω δεί μόνο 2 απο τα 5 ντοκιμαντέρ που προτάθηκαν για Όσκαρ φέτος, αλλά δεν μπορώ να δώ πως και τα πέντε αυτά είναι ανώτερα του The Velvet Underground, αφού πρόκειται για μια ταινία που θα μπορούσε να προταθεί ακόμα και για καλύτερη ταινία.
Όσκαρ για τα οποία θα μπορούσε να προταθεί: Καλύτερη Ταινία, Καλύτερο Ντοκιμαντέρ, Καλύτερο Μοντάζ, Καλύτερος Ήχος.
Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλάτσης
