Σε νέα εποχή δείχνει πως εισέρχεται ο Ολυμπιακός Βόλου, με τον Θάνο Θεοδώρου να αντικαθιστά όπως όλα δείχνουν τον Στέλιο Αρσένο στον ερυθρόλευκο πάγκο. Μόλις αναλάβει κι επίσημα ο νέος τεχνικός, η μοίρα του προηγούμενο προπονητή είναι να βλέπει το όνομα του να χάνεται γρήγορα στη λήθη, καθώς καλώς ή κακώς η ζωή στο ποδόσφαιρο συνεχίζεται και μάλιστα με ταχύτατους ρυθμούς. Αυτή λοιπόν είναι η κατάλληλη στιγμή για να ειπωθούν κάποια πράγματα για τον Στέλιο Αρσένο…
Πριν ξεκινήσουμε απολογούμαι καθώς μου είναι τρομερά δύσκολο να γράφω σε πρώτο πρόσωπο, όμως ο χαρακτήρας αυτού του κειμένου είναι βιωματικός. Πάμε λοιπόν να τα πάρουμε από την αρχή, όταν ο Γιάννης Παπαδόπουλος έδωσε τα «κλειδιά» στον Βολιώτη τεχνικό, ζητώντας του να χτίσει μαζί του από την αρχή τον Ολυμπιακό Βόλου, όχι από το μηδέν αλλά από το μείον. Όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο πρόεδρος του ποδοσφαιρικού τμήματος, η φήμη του καθενός προηγείται του ονόματος του. Έτσι και για τον Στέλιο Αρσένο, μάλλον όλοι είχαν να πουν τα καλύτερα για να πειστεί ο Γιάννης Παπαδόπουλος να του δείξει εμπιστοσύνη και να ξεκινήσουν από το απόλυτο τίποτα την ανοικοδόμηση του Ολυμπιακού Βόλου μέσα από τα τοπικά πρωταθλήματα.
Τα πεπραγμένα του την περσινή σεζόν δεν αξίζει να αναφερθούν όχι γιατί είναι ασήμαντα, αλλά γιατί όλοι οι φίλαθλοι ξέρουν και αναγνωρίζουν με πόσο κόπο ήρθαν. Το νταμπλ και η επάνοδος στις εθνικές κατηγορίες δεν ήταν εύκολη υπόθεση, καθώς δεν υπήρχε χρόνος για σκέψεις παρά μόνο για πράξεις και το δυσκολότερο όλων είναι πως όλοι οι φίλοι της ομάδας τα θεωρούσαν αυτονόητα. Και ίσως να ήταν, πράγμα που δημιουργούσε αφόρητη πίεση σε όλους. Ωστόσο κάθε στόχος επετεύχθη παρά τα προβλήματα. Ο Ολυμπιακός Βόλου έπαιξε ανά διαστήματα εξαιρετικό ποδόσφαιρο, ξεπέρασε κάθε τριγμό που αντιμετώπισε -όπως η ήττα από την Αγία Άννα ή η ισοπαλία με τη Σκιάθο- και στα μπαράζ ανόδου έκανε περίπατο, με την σπίθα να επιστρέφει ξανά στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο.
Φτάνουμε στο σήμερα. Η διοίκηση του Ολυμπιακού Βόλου μου έκανε την τιμή να αναλάβω υπεύθυνος τύπου και επικοινωνίας της ομάδας και να έχω την δυνατότητα να γνωρίσω καλύτερα τον Στέλιο πίσω από τον Αρσένο, να ζήσω την καθημερινότητα της ομάδας και να έχω πλήρη εικόνα για την πραγματικότητά της. Κατάλαβα γρήγορα πως ο Στέλιος Αρσένος ήταν κάτι παραπάνω από προπονητής στον Ολυμπιακό Βόλου, όπως αναφέρει και ο τίτλος. Γραφειοκρατικά ζητήματα, οργανωτικά θέματα και οτιδήποτε μα οτιδήποτε αφορούσε την εύρυθμη λειτουργία της ομάδας περνούσε από το χέρι του, σε αγαστή συνεργασία φυσικά με την διοίκηση και τους συνεργάτες του. Το αναφέρω αυτό, διότι δεν είναι όλοι οι προπονητές το ίδιο επιδραστικοί στην καθημερινότητα του συνόλου και σε κάποιες περιπτώσεις δεν είναι καν αρμοδιότητά τους να ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο πλην του αγωνιστικού. Κυριολεκτικά ο Βολιώτης τεχνικός έκανε τα πάντα, κάτι που ίσως και να πλήρωσε στο φινάλε, καθώς δεν έμεινε στην όποια ηρεμία μπορεί να αφήνει η ενασχόληση μόνο με το προπονητικό κομμάτι και αναλώθηκε σε εξωαγωνιστικά ζητήματα που τον έφθειραν.
Το κυριότερο όμως είναι πως κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη των παικτών του, εκτελώντας και «χρέη ψυχολόγου», ώστε να ξέρει οτιδήποτε τους απασχολεί για να προσπαθήσει να το διορθώσει. Στοιχηματίζω ότι κανένας παίκτης αυτόν τον ενάμιση χρόνο που βρέθηκε στο «τιμόνι» δεν είχε παράπονο από εκείνον, καθώς φρόντιζε να δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του, κάτι που είχα τη δυνατότητα να εξακριβώσω «από μέσα». Για το κομμάτι της προπόνησης σίγουρα υπάρχουν άλλοι πιο αρμόδιοι από εμένα να τον κρίνουν, όμως αναμφίβολα παρά τα προβλήματα η δουλειά του καθημερινά ήταν άκρως επαγγελματική, σε ανώτερα πρότυπα, μολονότι η Γ’ Εθνική έχει φτάσει να έχει ημιεπαγγελματικό για να μην πω ερασιτεχνικό χαρακτήρα. Αρμόδιοι ίσως είναι οι φίλοι του ΑΟΤ που μας ανέφεραν στο ματς μπαράζ του Ολυμπιακού Βόλου στα Μετέωρα, ότι ακόμα μνημονεύεται η δουλειά του στα Τρίκαλα ή όσοι στην Ελασσόνα για το παιχνίδι με τον Σβορώνο τον υποδέχτηκαν με ένα πλατύ χαμόγελο ενθυμούμενοι το πέρασμα του από τον ΠΟΕ. Μέχρι και διοικητικοί αντίπαλης ομάδας σε προηγούμενο εκτός έδρας ματς του Ολυμπιακού Βόλου, αναρωτιόντουσαν αν θα τον ενδιέφερε να κοουτσάρει εκτός Βόλου. Αυτά γνωρίζω εγώ και δεδομένα πολλά ακόμα θα είχαν να πουν για την προπονητική του αξία πρώην παίκτες, συνεργάτες, αντίπαλοι και άνθρωποι του χώρου που ξέρουν καλύτερα το ποδόσφαιρο από τον μέσο θεατή.
Η παρουσία μου στην ομάδα τελείωσε λίγο μετά την αποχώρηση του Στάθη Ρόκα και λίγο πριν από την δική του αποχώρηση. Μέχρι λοιπόν και πριν το φινάλε της συνεργασίας μας με τον Ολυμπιακό, έβλεπα έναν άνθρωπο να παλεύει παρά τις τεράστιες δυσκολίες στις προπονήσεις και να ψάχνει τον τρόπο να γυρίσει τον διακόπτη ώστε η ομάδα του να επιστρέψει στον δρόμο των επιτυχιών. Μπορεί να μην το κατάφερε και στην Κέρκυρα να μπήκαν οι τίτλοι τέλους, όμως ο ίδιος αποφάσισε συνειδητοποιημένος να «πεθάνει» με τις ιδέες του, ελπίζοντας πως η αποχώρηση του θα αποτελέσει ηλεκτροσόκ για την ομάδα. Την σκυτάλη παίρνει ο Θάνος Θεοδώρου και οι ερυθρόλευκοι ετοιμάζονται για το νέο τους πρότζεκτ, αυτό της μετά Αρσένου εποχής.
Καταλήγοντας λοιπόν, γιατί τα πολλά λόγια είναι κάτι που έχουμε καταλάβει όλοι ότι σιχαίνεται, οφείλω να πω και δημόσια ότι ήταν τιμή μου που τον γνώρισα και κατάλαβα την φιλοσοφία του γύρω από το ποδόσφαιρο και κυρίως τη ζωή. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, που σπάνια ακούσατε τη φωνή του και προτιμούσε να μιλάει με πράξεις, έκανε τόσα πολλά κάθε μέρα που νιώθω χρέος μου να τα κοινοποιήσω στους φιλάθλους μολονότι είναι κάτι που ο ίδιος δε θα ήθελε να προβάλει. Είμαι πεπεισμένος βλέποντας το ειλικρινές «αντίο» του Γιάννη Παπαδόπουλου πως θα νιώθει δικαιωμένος για την επιλογή του να του δώσει πέρυσι τα «κλειδιά», όπως σίγουρα θα αποτελεί και έναν άνθρωπο που θα μείνει ψηλά στην εκτίμηση των οπαδών, αν κρίνω σωστά τα αποχαιρετιστήρια σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά την παραίτηση του.
Ο Στέλιος Αρσένος είναι ένας τεχνικός που μπορώ να πω με βεβαιότητα πως αν και σε ερασιτεχνικό επίπεδο δούλευε επαγγελματικά, μαζί με τις υποχρεώσεις της δουλειάς του και εκείνες της οικογένειας του. Όπως πολλοί προπονητές σε αυτές τις κατηγορίες, είναι υποτιμημένος. Είναι όμως ένας ΚΥΡΙΟΣ που αποτελεί φωτεινή εξαίρεση στα άσχημα του ελληνικού ποδοσφαίρου και πιστεύω πως η ομάδα που θα τον εμπιστευτεί, όταν και ο ίδιος νιώσει έτοιμος για αυτό, θα δικαιωθεί σε πολλά επίπεδα.
Στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι το «αποτύπωμα» του καθενός…
Κώστας Παπαγεωργίου
