Αν ένα πράγμα χαρακτηρίζει τον Έλληνα, πέραν των θετικών που είναι η περηφάνια και το φιλότιμο (τα οποία δυστυχώς αρχίζουν και φθίνουν στις μέρες μας), αυτό είναι ο διχασμός.
Δυστυχώς στο DNA αυτού του περήφανου λαού, υπάρχει έντονο το στοιχείο της διχόνοιας, της ζηλοφθονίας ίσως, ή όπως λέει η θυμόσοφη ρήση «Αφού εμείς δεν έχουμε κατσίκα, να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».
Αυτή η πολύ κακή νοοτροπία έχει περάσει σε πολλούς τομείς της ανθρώπινης ζωής και φυσικά ένας από αυτούς είναι και ο αθλητισμός, ο οποίος είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Παρατηρούμε εδώ και πολλά χρόνια, μία διάκριση που υπάρχει από την Εθνική Ελλάδος, τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ, η οποία μόνο καλό δεν κάνει και πάει όλο και πιο πίσω τον ελληνικό αθλητισμό και το «όνειρο» του Euro 2004, μια εθνική επιτυχία στον αθλητισμό, φαντάζει πλέον τόσο μακρινή.
Ακούγοντας επί χρόνια αθλητικά ραδιόφωνα, εκπομπές, παρακολουθώντας άπειρους αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ, παρατηρώ ότι αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια δείχνει πως η κατάσταση έχει χειροτερέψει και δύσκολα θα υπάρξει γυρισμός.
Όταν κατά κοινή ομολογία, ο καλύτερος αυτή τη στιγμή Έλληνας ποδοσφαιριστής που αγωνίζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα, όταν Έλληνες που «άνοιξαν» τα φτερά τους και διαγράφουν μια λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό, ο Μανωλάς, ο Παπασταθόπουλος, ο Σιόβας ή και προσφάτως ο Τσιμίκας, βλέπουμε να παραγκωνίζονται από τον προπονητή της Εθνικής ομάδας αλλά και να απαξιώνονται από ανθρώπους του χώρου, που στηρίζουν την άποψη του προπονητή με την πρόφαση ότι «πηγαίνει κόντρα στο κατεστημένο του Ολυμπιακού ή των μεγάλων ομάδων», τότε καταλαβαίνει κανείς ότι το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από την καλή ή κακή απόδοση ενός παίκτη.
Δεν νοείται ποδοσφαιριστές για τους οποίους σύλλογοι-κολοσσοί του εξωτερικού δαπάνησαν εκατομμύρια για να τους αποκτήσουν να βρίσκονται στο περιθώριο και να ακούει κανείς παντού πως «το πρόβλημα το έχει ο Ολυμπιακός, επειδή δεν έχει Έλληνες παίκτες και διαμαρτύρεται γιατί δεν παίζουν οι τρεις που του απέμειναν».
Έπειτα ακούς πως «ο Ολυμπιακός διαμαρτύρεται επειδή δεν παίζουν όλοι οι ποδοσφαιριστές με ερυθρόλευκο παρελθόν», βάζοντας δηλαδή στο σακούλι και τους παίκτες που αγωνίστηκαν παλιά στους ερυθρόλευκους αλλά έφυγαν για ομάδες του εξωτερικού.
Τελικά, μπορείτε να αποφασίσετε κύριοι αν ο Ολυμπιακός και ο κάθε Ολυμπιακός έχει τρεις Έλληνες ή πολύ περισσότερους; Επίσης, φταίνε οι ελληνικές ομάδες που αποκτούν ξένους παίκτες όταν έχουν τη δυνατότητα, του βεληνεκούς των Τζιοβάνι, Βαλμπουενά, Τσόρι Ντομίνγκεζ, Ριβάλντο, Λιβάγια, Ζίβκοβιτς κ.ά. και αδικούνται οι Έλληνες παίκτες;
Δηλαδή θεωρείτε πως είναι πολύ πιο λογικό να μείνουν έξω αυτοί οι παίκτες για να αγωνιστούν 11 ελληνόπουλα; Τον πατριωτισμό δηλαδή τον εξαντλείτε μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε άλλα θέματα τον ξεχνάτε; Σε θέματα πολύ πιο σοβαρά από τον αθλητισμό…
Μήπως, λέω εγώ με το φτωχό μου μυαλό, να στηρίξει κανείς τις Ακαδημίες, το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, να φτιαχτούν γήπεδα, που το 85% από Α’ Εθνική έως Γ’ Ερασιτεχνικό είναι άψογα μόνο για βοσκή και όχι για ποδόσφαιρο; Μήπως να στηρίξουμε όλους αυτούς τους τομείς του αθλητισμού ώστε να παρακινηθούν όλο και περισσότερα παιδιά να ασχοληθούν με αυτό, να αναπτύξουν το ταλέντο τους και να μπορούν να στελεχώσουν τις ομάδες;
Πιστέψτε με, αλλά ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε ο ΠΑΟΚ, ούτε κανείς άλλος «παρακαλάει» να έχει ξένους παίκτες στις ομάδες τους, πολλοί από τους οποίους δεν έχουν επίγνωση της φανέλας που φοράνε, αλλά μιλάμε για μια τεράστια ευρωπαϊκή αγορά, για το ποδόσφαιρο που συνεχώς αναπτύσσεται, εξελίσσεται, κάνει βήματα προόδου, ενώ στην Ελλάδα μένει στάσιμο, κρυμμένο πίσω από τέτοιες πολύ κακές νοοτροπίες και ελάχιστα χρήματα για να μπορέσει να επιβιώσει μία ομάδα.
Θα πρότεινα λοιπόν, να αφήσουμε τέτοιου είδους νοοτροπίες στην άκρη, να πάμε για μια φορά όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς παρωπίδες, χωρίς φανατισμούς, για το καλό των ομάδων μας, του αθλητισμού και της Εθνικής ομάδας εν τέλει, την ύψιστη τιμή δηλαδή για έναν αθλητή, να φοράει το Εθνόσημο, αλλά και για τους φιλάθλους, να παρακολουθεί την «Επίσημη αγαπημένη» παρέα με τον φίλο του που υποστηρίζει άλλη ομάδα, αλλά στο θέμα της Εθνικής όλοι είναι μαζί, μια γροθιά.
Γιατί ο Έλληνας, όταν είναι μια γροθιά, μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Ας αναρωτηθεί λοιπόν, κάποιος για όλα αυτά, και στη συνέχεια θα επεκταθούμε και θα δούμε πώς όλο αυτό μπορεί να φέρει τον κόσμο στα γήπεδα, να μπορούν άνθρωποι και από τις δύο ομάδες σε ένα ντέρμπι να παρακολουθήσουν τις ομάδες τους και να φέρουν στο γήπεδο τις οικογένειές τους…
