Σε μία χώρα που μαστίζεται από την οικονομική κρίση και ψάχνει τα βήματα της για ν’ανακάμψει, το ποδόσφαιρο αποτελεί έναν πιστό ακόλουθό της, μπαίνοντας κάθε Κυριακή σε λαιμητόμο, με άγνοια του τι μπορεί να ξημερώσει η επόμενη μέρα!
Καλά λένε ότι ο αθλητισμός, και στην συγκεκριμένη περίπτωση το ποδόσφαιρο, αποτελεί ένα “πορτραίτο” του τι συμβαίνει στην Ελληνική κοινωνία! Ομάδες, που ταλανίζονται από σοβαρά οικονομικά προβλήματα, διοικήσεις που πάνε κι’έρχονται και τα στοιχήματα από νωρίς για το ποιος προπονητής θα μείνει ως το τέλος ή ποιος θ’αποχωρήσει πρώτος.
Αν ρίξουμε “ένα βλέφαρο” στο εξωτερικό μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοώ. Σαν να είναι “αγαθές” εκεί οι διοικήσεις και κρατούν τον ίδιο προπονητή πολλά χρόνια. Και ας μην βλέπουν τίτλους στην αρχή για αρκετό καιρό. Η Manchester United, για παράδειγμα, όταν προσέλαβε τον Sir Alex Ferguson, έκανε πολύ καιρό να δει τίτλο, βρισκόμενη μάλιστα και στην όγδοη θέση του πρωταθλήματος κάποια χρονιά, ενώ παράλληλα υπήρχαν και τα οικονομικά προβλήματα που την ταλάνιζαν.
Στην Ελλάδα; Οι τέσσερις με πέντε πρώτες αγωνιστικές αρκούν για να καταλάβουμε ποιανού η καρέκλα “τρίζει”. Αμέσως μπορούμε να υποθέσουμε ποιος προπονητής θα αποχωρήσει πρώτος. Σαν ένα τηλεπαιχνίδι, δηλαδή. Δεν προλαβαίνει καλά καλά να δείξει το έργο του και την δουλειά του και είναι υποψήφιος προς… αποχώρηση!
Είναι εύλογο να αναρωτιέται κάποιος πως γίνεται με αυτό το “φύγε εσύ, έλα εσύ” να δημιουργηθεί ένας ανταγωνιστικός κορμός. Και αυτό ισχύει και για τους παίκτες και το μεταγραφικό παζάρι. Σαν να θέλουμε να δούμε το δέντρο να φυτρώνει, αλλά παράλληλα να κόβουμε τις ρίζες του.
Πως γίνεται μία ομάδα να οδηγηθεί σε αυτό το σημείο;
Δεν είναι και πολύ δύσκολο. Είχα αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο μου, πως από τότε που τα πρωταθλήματα έγιναν επαγγελματικά, με τις στοιχηματικές εταιρείες να “σηκώνουν κεφάλι” και οι ομάδες “εταιρείες”, υποχείρια στους “διευθυντές” τους δηλαδή στις διοικήσεις τους, βάζοντας το “μανατζεριλίκι” προ των πυλών, ήρθε σιγά σιγά η καταστροφή. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να αναμειχθούν τα χρήματα σε οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής και να μην έχουμε αρνητικά αποτελέσματα. Παίκτες με συμβόλαια στον “Θεό”, προπονητές ακριβοπληρωμένοι, χορηγοί, δάνεια, μισθοί, υπάλληλοι, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα στα οποία εμπλέκονται τεράστια ποσά εντός μίας ομάδας, με τον σύλλογο να αποτελεί έρμαιο πολλές φορές των δικαστικών αποφάσεων.
Όταν, παραδείγματος χάρη, το συμβόλαιο ενός παίκτη είναι αρκετά μεγάλο χρηματικά και η διοίκηση δώσει κάποια από τα λεφτά που του αναλογούν, χωρίς να τα καλύψει κατευθείαν, αφήνοντας απλήρωτα αρκετά από τα προβλεπόμενα χρήματα, τότε σιγά σιγά τα χρέη μαζεύονται, με σκεπτικό πάντα τον διακανονισμό για να πληρωθούν στο άμεσο μέλλον. Κάτι το οποίο όπως γνωρίζουμε σπάνια γίνεται. “Σακούλι το σακούλι γεμίζει το φασούλι” που λένε.
Είναι εύλογο, λοιπόν, και σύνηθες, να αναρωτιέται κανείς πως γίνεται μεγάλες και ιστορικές ομάδες να φτάνουν στο χείλος του γκρεμού, δίχως να συγκινείται κανείς. Πως γίνεται να φτάνουν σε αυτό το ακραίο σημείο, δίχως να προνοήσει η διοίκηση, ώστε να αποφευχθεί αυτή η κατάσταση.
Όταν το “εγώ” πολλές φορές και το ατομικό κέρδος, μπαίνουν πάνω από τις ομάδες, με το χρήμα να “γλυκαίνει” ακόμη περισσότερο την κατάσταση, τότε δεν θέλει και πολύ φιλοσοφία…
