Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης έσωσε στο sport24 ο Σίμος Μήτογλου.
Ο νεαρός στόπερ μίλησε για το ξεκίνημα της καριέρας του, για την ευκαιρία που του έδωσε ο Βόλος, το όνειρο που ζει στην ΑΕΚ και πολλά άλλα.
Όσον αφορά το Βόλο ανέφερε τα εξής:
Έβλεπα να παίζουν παιδιά στην ηλικία μου, εγώ όμως όχι. “Κάτσε, τι γίνεται εδώ, γιατί όχι εγώ;”
Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό, αν την αναζητήσεις με κριτήρια εγωιστικά, θα χάσεις τη μπάλα, θα βάλεις τη σκέψη σου σε λαβύρινθο χωρίς έξοδο. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να δουλεύεις και να περιμένεις.
Και το βασικότερο όλων, να μη σταματάς να πιστεύεις στον εαυτό σου, αν όντως το έχεις μέσα σου και δεν τον κοροϊδεύεις. Δεν είναι μια απλή διαδικασία να μείνεις συγκεντρωμένος όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να μη σε ευνοούν.
Με προσήλωση στο στόχο και πίστη στο Σίμο, είχα την ευκαιρία μου. Όταν αυτό συνέβη, δεν υπήρχε γυρισμός, μόνο το επόμενο βήμα. Πήρα μια για γεμάτη σεζόν και στο δρόμο μου εμφανίστηκε ο Βόλος. Από τα τοπικά βρέθηκα στη Γ’ Εθνική και από εκεί στη μεγάλη κατηγορία.
Μαθημένος στις δυσκολίες και στο να κερδίζω μέσα από αμφισβήτηση και επιμονή το δρόμο μου προς την ενδεκάδα, δεν μου φάνηκε περίεργο ότι και στο Βόλο είχα να αντιμετωπίσω μια παρόμοια κατάσταση.
Ήμουν ξανά ο πέμπτος στόπερ στην ιεραρχία το καλοκαίρι του 2019, όμως αυτό δεν με ενοχλούσε. Διότι έβλεπα ποιοι έπαιζαν, πως έπαιζαν και ήμουν βέβαιος ότι θα το αλλάξω, σίγουρος ότι θα έρθει η στιγμή που θα τους προσπεράσω.
Αυτός είναι ο καλώς εννοούμενος εγωισμός που κάθε ποδοσφαιριστής πρέπει να διαθέτει. Δεν παραδίδω μαθήματα, δεν κάνω τον έξυπνο, απλώς μοιράζομαι την εμπειρία μου. Αγαπώ και σέβομαι τους συμπαίκτες μου, όμως έχω εμπιστοσύνη σε μένα και σε αυτά που μπορώ να κάνω. Έβλεπα λοιπόν ότι θα έρθει η στιγμή μου και περιμένοντάς την, συνέχιζα να δουλεύω για τη βελτίωσή μου.
Πέρασα μια σεζόν (2019-20) στον πάγκο, στο τέλος της οποίας έπαιξα στα play-out και παρά τις ήττες άρχισα να καταλαβαίνω ότι η ομάδα βλέπει κάτι σε μένα. Ωστόσο το ξεκίνημα της σεζόν με βρήκε ξανά στον πάγκο. Και τι κάνεις εκεί, τα παρατάς; Όχι βέβαια! Ακούω πολλούς παίκτες να μιλούν για την ευκαιρία που δεν έχουν.
Η ευκαιρία είναι πάντα εκεί, ό,τι κι αν συμβαίνει, αρκεί να έχεις υπομονή και να την κυνηγάς. Ακόμα και για τον πιο αδικημένο, θα έρθει η στιγμή.
Πρέπει να είσαι έτοιμος, να εκμεταλλεύεσαι και το δευτερόλεπτο, ακόμα και τον ελάχιστο χρόνο ως αλλαγή σε ”σκοτωμένα” παιχνίδια. Έκανα υπομονή, μου δόθηκε μετά από κάποιους μήνες η δυνατότητα να παίξω βασικός κόντρα στην ΑΕΛ.
Αποβλήθηκα… Τότε πράγματι, ένιωσα ότι έκανα ένα βήμα πίσω. Και την αμέσως επόμενη ημέρα, ένα βήμα μπροστά.
Μπήκα στην προπόνηση πιο δυνατός, συνέχισα τη δουλειά σαν να μη συνέβη κάτι. Πέρασαν άλλοι έξι μήνες μέχρι να χρησιμοποιηθώ σε μια διαδικασία συνεχόμενων αγώνων, όμως πλέον το είχα πιστέψει ότι θα προσπεράσω όσους είχα μπροστά μου. Τίποτα δεν θα με κρατούσε πίσω.
Μετά από μισή σεζόν ως βασικός στο Βόλο, ένιωσα ότι πατούσα πλέον γερά στα πόδια μου. Όχι όμως ότι θα εμφανιζόταν η ΑΕΚ για μένα. Αυτό πράγματι με αιφνιδίασε, από την άλλη, εγώ που γνωρίζω καλύτερα από όλους τον Σίμο και ξέρω πόσο κόπιασα, δούλεψα και πολέμησα γι αυτό, ναι, αισθανόμουν δικαιωμένος.
Μαζί και έτοιμος για μια νέα δοκιμασία, να ξεκινήσω την κούρσα από το τέλος για να εμφανιστώ μπροστά. Η μητέρα μου, αθλήτρια του στίβου ως δρομέας μεγάλων αποστάσεων και κολόνα της οικογένειας, ξέρει ότι αυτές οι διαδρομές απαιτούν υπομονή και αντίληψη, σοφία -όπως το όνομά της- και εγρήγορση.