“Ήμουνα νιος και γέρασα”. Την ξέρετε αυτή την παροιμία; Δεν μπορεί! Είναι γνωστή και έχει πλήρη εφαρμογή. Στην περίπτωση δε που θα αναφερθώ, η παροιμία ταιριάζει απόλυτα.
Γνώρισα τον Ολυμπιακό Βόλου τη δεκαετία του ’60 στο παλιό γήπεδο του Αναύρου. Με πήγε ο συγχωρεμένος θείος μου Στέλιος Ταμπούρης (Καφεκοπτείο Κόκορας), ο οποίος είχε διατελέσει μέλος της διοίκησης. Επίσης μεγάλωσα ποδοσφαιρικά με τον μακαρίτη Αντώνη Παππά. Το μαγαζί του πατέρα του Αποστόλη (καπελάδικο), βρισκόταν δίπλα στο μαγαζί του δικού μου πατέρα. Ο πατέρας μου διατηρούσε το εστιατόριο “Έλατος”, σημερινό “Κρέατος Τέχνη” στην οδό Δημητριάδος με Λώρη.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να δείξω από πότε ζω με τον Ολυμπιακό Βόλου σε αυτή την πόλη. Μεγάλη η ιστορία του, μεγάλη η δυναμική του, όπως και η επιρροή του. Γράφω λοιπόν ό,τι έζησα και όχι ό,τι έχω ακούσει. Θυμάμαι έντονα τα πανηγύρια στο σταθμό του τρένου (Χαλκιαδόπουλος) στην οδό Δημητριάδος.
Η ιστορία του κάθε συλλόγου δεν είναι μόνο στα αποτελέσματα, στις επιτυχίες ή αποτυχίες που έχει στην πορεία του. Είναι και στις πολλές μικρές αλησμόνητες στιγμές που ζήσαμε και ζούμε όλοι μας. Φίλαθλοι, παίκτες, παράγοντες, δημοσιογράφοι και ολόκληρη η κοινωνία. Σίγουρα υπάρχουν καλές και κακές στιγμές. Όλες μένουν το ίδιο ζωντανές και επιφέρουν τα ανάλογα συναισθήματα.
Πολλοί από τους Ολυμπιακούς της προσφοράς, μέχρι και σήμερα θυμούνται και εξιστορούν παλιά γεγονότα. Υπήρξαν ενεργοί παράγοντες πριν από πολλά χρόνια και για πολλά χρόνια. Μέσα λοιπόν σε αυτό το σύνολο των αναμνήσεων κυριαρχεί με αρνητική χροιά, μία λέξη: “Φαγωμάρα”!
Ο καθένας προσεγγίζει την ομάδα από τη δική του πλευρά, αδιαφορώντας για την πορεία και την ιστορία της. Βλέπουμε τα ΜΜΕ ήδη να κατακλύζονται από ανακοινώσεις που δε συνάδουν με το μέγεθος και την ποιότητα της ιστορίας αυτής της ομάδας. Δεν αντέχει ο Ολυμπιακός τη διχόνοια. Όποτε υπήρξε συσπειρωμένος μεγαλούργησε. Αλλά τι να περιμένει κανείς; Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια.
Μέχρι και ο αείμνηστος Θανάσης Κυριάκος αντιμετώπισε πρόβλημα σαν πρόεδρος της ομάδας, παρά το ότι στα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του ’70, τη στιγμή που από την έναρξη της τότε καλοκαιρινής περιόδου, είχε δωρίσει στην ομάδα 4.000.000 δραχμές. Να σημειωθεί πως μιλάμε για μία εποχή που ο μέσος μηνιαίος μισθός ενός εργαζομένου ήταν 15.000 δραχμές.
Δεν θα επεκταθώ στο θέμα. Άλλωστε θα τα λέμε συχνά μέσα από το regista.gr. Υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που αναμφισβήτητα έχουν προσφέρει στην ομάδα, όπως για παράδειγμα ο Αντώνης ο Κλήμης. Μήπως πρέπει να ερωτηθούν; Μήπως η συμβουλή τους, η εμπειρία τους και η καθοδήγηση τους είναι απαραίτητη για το σύλλογο;
Σίγουρα όλοι υπηρετούν και προσφέρουν στην ομάδα. Η φαγωμάρα όμως; Ας αναρωτηθούμε ποιους εξυπηρετεί. Έχει ο Ολυμπιακός την πολυτέλεια να την ξεπερνά; Όταν ο Ολυμπιακός Βόλου είναι συσπειρωμένος, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα!
