Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος συνθέτει μαζί με τον Αγγελο Χαριστέα, τον Παντελή Καφέ και τον Γιούρκα Σεϊταρίδη την τετράδα των πρωταθλητών Ευρώπης 2004 που αποφάσισαν να θέσουν υποψηφιότητα για την εκτελεστική επιτροπή της ΕΠΟ και γράφει στο gazzetta.gr πώς και γιατί έλαβε αυτή την απόφαση σε συνδυασμό με την υποψηφιότητα του Θοδωρή Ζαγοράκη για τη θέση του προέδρου της ομοσπονδίας.
“Γιατί να θέλει ένας πρώην ποδοσφαιριστής, που έχει φορέσει 12 συνολικά φανέλες στην καριέρα του, που έχει παίξει σε 4 χώρες πέραν της Ελλάδας, και το κυριότερο, που έχει φορέσει το εθνόσημο στο στήθος, να ασχοληθεί με τα διοικητικά του ποδοσφαίρου; Αυτήν την ερώτηση μου κάνουν τον τελευταίο καιρό. Αυτή η ερώτηση υπαινίσσεται σε σχόλια και συζητήσεις. Πολλές φορές με ειρωνικό τρόπο. Για μένα η απάντηση είναι προφανής. Γιατί οι άνθρωποι του αθλήματος ξέρουν καλύτερα από τον καθένα το ίδιο το άθλημα. Μέσα και έξω από τις γραμμές. Την καλή και την κακή πλευρά του. Και εξηγούμαι.
Τέσσερις πρώην πρωταθλητές Ευρώπης με παραστάσεις τόσο από την Ελλάδα όσο και από το εξωτερικό πήραμε την απόφαση να στοιχηθούμε πλάι στον πάλαι ποτέ αρχηγό μας, Θοδωρή Ζαγοράκη. Να στηρίξουμε την προσπάθειά του και να φέρουμε ο καθένας από εμάς τη δική του εμπειρία σε μια νέα προσπάθεια για την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Πέρα από χρώματα και οπαδισμούς. Με μόνο μέλημα το ίδιο το άθλημα και τους ποδοσφαιριστές. Πολλές φορές στα 20 χρόνια που ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο ακούω τους παράγοντες να μιλούν για το άθλημα ξεχνώντας πως παίζεται από ανθρώπους. Σαν να τους «ανήκει». Ξέρω ότι σε αυτό το σημείο πολλοί θα με θεωρήσουν ρομαντικό. Θα σκεφτούν πως τα πράγματα δεν αλλάζουν τόσο εύκολα, οι πεποιθήσεις και οι νοοτροπίες που έχουν μπολιάσει τόσα χρόνια δεν ξεριζώνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά επιτέλους ήρθε η στιγμή να αναγνωρίσουμε πως το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πολλά στρεβλά, να αναγνωρίσουμε την ανάγκη για αλλαγή και να συζητήσουμε πώς μπορεί αυτή να γίνει.
Και δεν ζω σε άλλον κόσμο. Ξέρω πως χρειάζεται χρόνος, χρειάζονται πολλές προσπάθειες. Είναι ένας μαραθώνιος. Ένα πρωτάθλημα με πολλές ομάδες. Θα υπάρξουν νίκες, θα υπάρξουν και ήττες. Ξέρω, όμως, και κάτι ακόμη. Το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Δεν παίζεται από έναν. Και ένας μόνος του δεν αρκεί. Για αυτό και μας χρειάζεται όλους: τους έμπειρους παράγοντες, τους τεχνοκράτες, τους πρώην αθλητές.
Όσον αφορά τη δική μας υποψηφιότητα… Διαβάζω πως μπήκαμε από το «παράθυρο». Προσωπικά χρόνια προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα. Από τότε που τελείωσα το πτυχίο μου στη διοίκηση ποδοσφαίρου έχω κάνει πολλές συζητήσεις με πολλούς. Έχω εκφράσει την επιθυμία μου να συνεισφέρω. Λίγοι άκουσαν. Και δεν ήταν ούτε μεγαλοσχήμονες παράγοντες, ούτε ιδιοκτήτες ομάδων, ούτε πολιτικοί. Ήταν λίγοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου. Κυρίως πρώην συμπαίκτες.
Υπάρχει και κάτι ακόμη. Ας αποφασίσουμε ποιοι θέλουμε να εκπροσωπούν το ελληνικό ποδόσφαιρο σε διεθνή fora. Ποια θέλουμε να είναι η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου προς τα έξω. Διαβάζω πως δεν υπάρχει σχέδιο. Και όμως η ολιστική μελέτη είναι η καλύτερη βάση για να ξεκινήσεις. Για να αναπτύξεις ένα βιώσιμο σχέδιο. Να θυμηθούμε και πάλι πως η ανάπτυξη του αθλήματος ξεκινάει από τις μικρές ηλικίες, τις μικρές κατηγορίες και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Έχουμε όλοι παίξει στην αλάνα, στα χώματα και στα κακοφορμισμένα γήπεδα των χαμηλών κατηγοριών. Έχουμε, όμως, παίξει και στα σαλόνια της Ευρώπης. Αυτές είναι οι δικές μας εμπειρίες και με γνώμονα αυτές θα αποφασίζουμε κάθε φορά.
Προσωπικά αποφάσισα να μην μείνω αδρανής. Να μην κάθομαι άλλο στην κερκίδα και να παρακολουθώ ως θεατής. Αυτή θα ήταν μια «ασφαλής» επιλογή. Αποφάσισα να μπω στο γήπεδο και να παλέψω όπως έχω κάνει τόσα χρόνια. Ξέρω ότι μπορεί να «ηττηθώ». Αλλά τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει. Θα έχω βγει και θα έχω παίξει στα ίσα τον αγώνα”.