Το Αλκαζάρ (σημαίνει “κάστρο” στα αραβικά) είναι χωρητικότητας 13108 θεατών, κτίστηκε τον Ιανουάριο του 1932 . Λίγους μήνες νωρίτερα, ο τότε Δήμαρχος Λάρισας, Μιχαήλ Σάπκας , παραχώρησε δημοτική έκταση 15 στρεμμάτων για τη δημιουργία του. Σε πρώτη φάση διαμορφώθηκε ο αγωνιστικός χώρος και δημιουργήθηκε περίφραξη με πασαλόξυλα και τσίγκους.
Το 1936 κατασκευάστηκε περιμετρική προστασία από τούβλα, κατέρρευσε στον σεισμό του 1942.
Με την απελευθέρωση, το Αλκαζάρ αρχίζει να μορφοποιείται ως γήπεδο μέσα από κάποιες βελτιώσεις, ενώ αποκτά και στίβο από καρβουνόξυλα. Το πρώτο μεγάλο οργανωτικό βήμα έγινε στις 29 Δεκεμβρίου του 1959 , δηλαδή πέντε χρόνια πριν από την ίδρυση της ΑΕΛ. Με απόφαση του Νομάρχη Λάρισας, διορίζεται η 1η Εφορία Σταδίου και αναλαμβάνει επίσημα καθήκοντα στις 4 Ιανουαρίου 1960 . Την ίδια χρονιά αποφασίζεται η κατασκευή στίβου κανονικών προδιαγραφών.
Στις 12/4/1962 μετονομάζεται από Εθνικό Στάδιο Λάρισας σε Εθνικό Στάδιο Ολυμπιονίκη Διαδόχου Κωνσταντίνου.
Στις 7 Ιουνίου του 1964 η νεοσύστατη τότε ΑΕΛ δίνει τον πρώτο της επίσημο αγώνα με αντίπαλο τον Πανιώνιο (2-1).
Στις 5 Ιουλίου 1984 με απόφαση της ΓΓΑ το Στάδιο Αλκαζάρ γίνεται τμήμα του Εθνικού Αθλητικού Κέντρου Λάρισας (ΕΑΚ) , στο οποίο περιλαμβάνονται επίσης το Κολυμβητήριο, το κλειστό Γυμναστήριο και το Σκοπευτήριο και βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της Λάρισας στον δρόμο για την Κοζάνη δίπλα στο πάρκο Αλκαζάρ και στον Πηνειό ποταμό.
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 ξεκινά μια σειρά σημαντικών έργων και σταδιακά το Αλκαζάρ αποκτά κερκίδες σε όλη του την περιφέρεια, σύγχρονα -για την εποχή- αποδυτήρια, αίθουσες εκγύμνασης και κυλικεία. Το ρεκόρ θεατών που έχει σημειωθεί έγινε στις 27 Δεκεμβρίου του 1987… 18.500 θεατές, σε ματς με αντίπαλο τον Παναθηναικό που έληξε 2-1 υπέρ της ΑΕΛ με δύο γκολ του Γιώργου Μητσιμπόνα.
Εκείνη τη σεζόν, 1987-1988, η ΑΕΛ κατέκτησε το πρώτο και μοναδικό μέχρι τώρα πρωτάθλημα στην ιστορία της.
Πηγή: dieci10.gr